Laat kinderen zoveel mogelijk hun eigen beslissingen nemen en leren van hun fouten, rekening houdend met hun leeftijd.
Zodra ouders de mogelijkheden leren zien hoe je kunt reageren tijdens moeilijke situaties, tijdens die uitdagingen, tijdens hysterische emoties, dan begint er magie te ontstaan binnen het gezin. En met mogelijkheden leren zien, bedoel ik dat een ouder zich afvraagt ‘Wat kan ik ze hier leren?’ en ‘Wat kan IK leren?’ i.p.v. ‘Wat is hij/zij lastig’ of ‘Waarom luistert hij/zij niet?!’
Ouders zien vaak de mogelijkheden nog niet, omdat ze zelf nog niet hebben geleerd wat de mogelijkheden zijn. Vaak reageren we op een manier waarvan we denken dat we onze kinderen over bv respect leren, door macht te gebruiken zodat ze gaan luisteren… Is het respectvol om je macht te gebruiken? Willen we dat onze kinderen leren? Willen we dat onze kinderen later gaan manipuleren om hun zin te krijgen?
Als we weten dat kinderen egocentrisch zijn, neem dan van mij aan dat ze leren: ‘Ik ben niet goed genoeg.’ Ze leren enkel en alleen maar dat ze niet om van te houden zijn.
Ik weet dat geen enkele ouder het op deze manier bedoelt, want je houdt zielsveel van je kinderen en je wilt ze zo graag leren hoe het moet en wat belangrijk is in het leven. En toch is de kritische noot van ouders verpletterend voor hun zelfvertrouwen.
Het proces van ‘Hoe los ik mijn problemen op’ leert kinderen in zichzelf te geloven en leert hen op hun eigen oordeel te vertrouwen.
Wat kan een ouder dan doen op zo’n (moeilijk) leermoment?
Ten eerste wil je altijd je eigen emotie kennen (hoe voel jij je? overstuur/boos?). Zorg dat je rustig reageert. Ben je niet rustig? Zorg dan eerst voor jezelf door een paar keer diep adem te halen. Daarna benoem je de emotie van je kind (zonder oordeel, zodat er een gevoel van ‘mama/papa begrijpt me’ ontstaat). Bijvoorbeeld: 'Ik zie dat je boos bent.' Benoem dat als de emotie bij je kindje iets is gezakt...
Kunnen ze zichzelf al kalmeren? Of met jouw hulp? (terug naar stap 1 als je zelf niet kalm bent) Stel daarna wat vragen; wat gebeurde er? viel je? werd je auto afgepakt? dat vind je niet leuk he? En ben begripvol, hoe onzinnig het ook voor je is! Voor je kind is het WEL zinnig en belangrijk.
Zijn er anderen bij betrokken? Benoem dan ook de emotie van anderen. Kijk en luister goed!
Ga niet te snel uitleggen en praten. Als ouder wil je dat het liefst meteen fixen, zodat alles weer koek en ei is, maar helaas is dat niet de juiste weg.
Kunnen ze verantwoordelijkheid nemen voor wat er is gebeurt? Misschien is het een idee om een afspraak met de ander te maken.
Als laatste wil ik aangeven dat in veel gevallen het leermoment niet direct na de gebeurtenis is, maar ’s avonds in bed, voor het slapen gaan. Dan is er rust en ruimte om de situatie te bespreken en staan kinderen open om te leren!
Kinderen zijn niet stout, brutaal, lief, onhandelbaar of dwars, dat is JOU oordeel, JOU ervaring van wat er gebeurt. Je wilt weten wat dat gedrag betekent en daarnaar handelen! Je wilt de liefdevolle duidelijke en betrouwbare ouder zijn, waar het altijd veilig voelt om 'fouten' mee te bespreken. Doe je dat niet, dan houd je (ongewenst) gedrag in stand en creëer je afstand i.p.v. luisteren naar elkaar en een liefdevolle band.
KIES VOOR ONCOMFORTABELE GROEI BIJ JEZELF en VOEL JE EEN WINNAAR ;)
