Beste mama’s en papa’s,
Het ontwikkelen van Emotionele intelligentie (EQ) is het meest belangrijke wat je als ouder je kind(eren) kunt leren.
Onze maatschappij focust vooral op IQ en toch is het ontwikkelen van EQ belangrijker. Zoals vele ouders houd je ontzettend veel van je kind(eren) en wil je het beste voor ze. Nu en voor later! Voor je kinderen, voor jou in relatie tot je kinderen, maar ook voor hun toekomst en de toekomst van de wereld.
Emotionele intelligentie komt in onze jonge jaren al op gang en ontwikkelt zich in de loop van ons leven verder door. Het is belangrijk dat een ouder afgestemd is op de ontwikkelingsfase/leeftijd van het kind. Hiermee bedoel ik als je een kind van 2 jaar vraagt om te delen, vervolgens verwacht dat hij/zij deelt, dan is dat echt TEVEEL gevraagd. Qua hersenontwikkeling is dat niet eens mogelijk!
Ik wil graag een voorbeeld geven in hoe je EQ kunt ontwikkelen, voor je kind(eren) en voor jezelf ;)
Voorbeeld:
Papa brengt zijn dochtertje Ankie (2,5 jaar) naar de opvang en zodra hij wilt gaan en afscheid neemt begint Ankie te huilen. Papa voelt zich ongemakkelijk en schuldig. “Je hoeft niet te huilen’ zeg hij. Ankie blijft huilen en blijft bij papa aan den nek hangen. Kom nou, niet doen, het is toch leuk hier.’ Ankie: ‘Papa, papa, papaaaa!’ dikke tranen rollen over haar wangen. Papa geeft haar aan een pedagogisch medewerkster en zegt:
‘Kom lieverd, doe je tranen weg, je bent toch geen baby meer.’ ‘Ik kom straks weer en dan gaan we wat leuks doen, moet je nu wel stoppen met huilen, goed?’ Zullen we straks samen schommelen?’ Ankie slikt haar traantjes weg en schuilt zich in de armen van de pedagogisch medewerkster. Even later speelt ze met de poppen.
We gaan dit voorbeeld even ontleden en ik laat jullie zien wat er emotioneel gebeurt en natuurlijk wat papa anders had kunnen doen:
‘Je hoeft niet te huilen’:
Hiermee zegt papa dat haar emotie niet oké is. Waarschijnlijk bedoelt papa dat niet, maar zo ervaart Ankie het wel. Omdat ze egocentrisch is vat ze het op als: ‘IK ben niet oké’ en ze leert haar gevoel weg te stoppen.
‘Kom nou, niet doen, het is toch leuk hier!’:
Dit heeft betrekking op haar logisch denken, terwijl ze nog in haar emotie zit. Dan werkt praten simpelweg nog niet, de boodschap komt niet aan. Grote kans dat Ankie zich niet begrepen voelt. Deze zin impliceert dat papa meer weet dan haar, zelfs al klopt het, het is niet de tijd om dat haar te zeggen.
‘Kom lieverd, doe je tranen weg, je bent toch geen baby meer.’:
Hiermee kleineert papa haar, wat direct zorgt voor een deuk in het zelfvertrouwen, het geeft een gevoel van niet voldoen aan je verwachtingen. Het gevoel van verbonden zijn en acceptatie valt weg. Onverwerkt verdriet gaat in de weg zitten, het lichaam gaat klachten geven of uit zich ’s avonds/’s nachts in onveilig voelen, niet willen/durven inslapen.
‘Ik kom straks weer en dan gaan we wat leuks doen, moet je nu wel stoppen met huilen, goed?’ Zullen we straks samen schommelen?”:
Kinderen doen alles om onze liefde en aandacht te krijgen, dus tuurlijk stopt ze met huilen (of doet daar haar best voor). Dit zeggen komt meer vanuit de behoefte van papa om dochterlief zo snel mogelijk weer blij te willen zien, dat begrijp ik, en toch leert ze dat ‘als ik iets wil dan moet ik omkoperij gebruiken.’
Wat wel?
Wat had papa anders kunnen doen om EQ te ontwikkelen? Om haar veiligheid en vertrouwen te bieden?
Erken de emotie: ‘Ik zie dikke tranen. Voel je verdriet? Pauze…. ’Wil je liever bij papa blijven?’ ‘Dat snap ik.’ Leef je ook daadwerkelijk in, hoe het voelt als je zo graag bij iemand blijft maar die toch gaat vertrekken…
Je stelt je kind gerust en geeft een aai over de bol/rug/knuffelt, dat kalmeert het zenuwstelsel. ‘Je wilt het liefste de hele dag bij mij zijn he? Ik ook bij jou.’ Knuffel nog een keer. ‘Ik houd heel veel van jou.’ Is ze nog verdrietig, knuffel haar! Vertel dat jij vroeger ook verdrietig was toen jou mama weg ging.
Zodra ze rustig is kun je het volgende doen:
Wijs dan de platen van het dagritme aan die in de groep hangen: ‘Kijk, dit ga je doen en dit en dan dat…Kijk en bij dat plaatje kom ik je ophalen. Dat geeft houvast bij onzekerheid. ‘Daarna gaan we naar huis en gaan we samen met mama spaghetti eten. Je mag verdrietig zijn, je bent papa’s kanjer, ik houd zooo veel van je, ik mis jou ook als ik ga werken. Ik word nu al blij als ik je straks weer lekker kan knuffelen. Nog 1 dikke knuffel en dan ga ik werken. Wil jij nog even knuffelen met (naam pedagogisch medewerkster) of wil je liever spelen? Oké, ik zwaai nog naar je he! Dag!’
Op deze manier zeg je dat verdrietig zijn mag en erken je haar gevoel. Ze wordt 100% geaccepteerd zoals ze is en het gevoel van willen fixen is niet nodig en creëert dus geen afstand.
Wat je nu verandert in reactie krijg je later terug!!
Heb je hulp nodig in dit proces of wil je meer weten, vraag eens naar de NINJA training aan een van de pedagogisch medewerk(st)ers. Je mag me ook een mail sturen als je meer informatie wilt over deze training.
Met uitdagende groet,
Bianca